Vlaanderen wordt weer eens geteisterd door de uitreiking van een nietszeggende prijs. De ene keer is het om een medestander om een nietszeggende reden te huldigen, de andere keer om een tegenstander om een nog minder nietszeggende manier te hekelen. Ze hebben één ding gemeen: het Tijl Uilenspiegelgehalte is groot en er komt niemand op af. Toch springt de Jong N-VA met de uitreiking van de Komkommerprijs er deze keer tussenuit. Als nieuws echt nietszeggend is dan zegt men meesmuilend: “Het is weer komkommertijd zeker?” Als de Jong N-VA in iets geslaagd is, dan is het wel dat ze het begrip komkommertijd nieuw elan geven. Daar verdienen ze een prijs voor, een nietszeggende uiteraard.
Jong N-VA reikte gisteren voor de vierde maal de komkommerprijs uit. Dit jaar hekelden de N-VA jongeren Vlaams Parlementslid Annick De Ridder vanwege haar voorstel om Zeeuwse mosselen te boycotten zolang de Westerschelde niet uitgediept wordt. Annick De Ridder volgt op de erelijst Bert Anciaux, Christophe Deborsu en Margriet Hermans op. Toch erkent Jong N-VA voorzitter David Manaigre de beweegreden van Annick De Ridder: “Het verwonderde ons dat een veelbelovende liberale politica met een voorstel komt waar Vlaamse zelfstandigen en ondernemers toch enige hinder van zouden ondervinden. Uiteraard steunen ook wij de uitdieping van de Westerschelde, maar of een mosselboycot daarbij helpt, is maar zeer de vraag. Maar goed, het Uilenspiegelkarakter van dit toch wel originele voorstel was vrij hoog, en daar gaat het toch om!”
De vraag is of je als Vlaming de Nederlanders nog op een andere manier kan boycotten. Geen paling meer, die komt voor een groot deel uit het IJsselmeer, en die zit naar men beweert vol met zware metalen. Tijd om de volksgezondheid eens op dat probleem te wijzen. Of je kan de Nederlandse watertomaten boycotten, want die worden massaal uitgevoerd naar België. Probleem is dat men die hier hoofdzakelijk serveert aan prijsbewuste Nederlanders die hier heerlijk Bourgondisch komen tafelen. De vraag is ook of die Nederlandse weekdieren wel Nederlands zijn. Een groot deel is afkomstig uit het buitenland en verblijft hooguit twee weken in Nederlandse wateren.
Toch is de actie van Annick De Ridder succesvol: de Nederlandse regering stond voor schut. Van goed bestuur was geen sprake meer. Een hele geschiedenis van waterergernis tussen België en Nederland werd ons nog eens geserveerd. Nederland zou er nooit iets voor gevoeld hebben om Antwerpen toegang tot de zee te verschaffen. Spookbeelden doemden op. Belgische auto’s die in het donker de grens overstaken om wiet, porno en mosselen te gaan halen. Of smokkelaars die in plaats van vroeger boter, nu mosselen zouden overbrengen.
De stunt van Annick De Ridder is een steen in de Nederlandse politieke kikkerpoel. De lobby tegen het uitdiepen van de Westerschelde heeft haar harde kern niet in Rotterdamse havenkringen, maar in Zeeland. Daar zitten veel calvinisten die op het CDA van premier Balkenende stemmen, en Balkenende, die komt uit Zeeland. Alleen híj kan de knoop doorhakken. En dat deed hij zonder verder gezichtsverlies te lijden: er wordt gebaggerd. En dat is juist wat Annick De Ridder wou. Er moet ter compensatie voor de komende milieuschade nog een Nederlandse polder onder water worden gezet. Dat zal spannen.
Guido Van Peeterssen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten